At a New Year’s drink in early 2011, I meet Lisa. She is a goldsmith, pretty and ten years younger than I am. I enjoy going to exhibitions with her, talking about art, lying in bed and making love, going into nature. In that respect, we fit together well. I have to get used to her smile, it seems to hide a great deal of unprocessed sorrow. I feels a bit forced, something I recognize from my own past. But seeing my temple gives her confidence and I decide to give her mine as well.

Op een nieuwsjaarborrel begin 2011 ontmoet ik Lisa. Een knappe vrouw en tien jaar jonger dan ik. Ze is goudsmid. Het is leuk om samen naar openingen te gaan en over kunst te praten, in bed te liggen en te vrijen, of er samen op uit te gaan in de natuur. Wat dat betreft passen we goed bij elkaar. Ik moet even wennen aan haar glimlach, want daar lijkt veel onverwerkt leed in verborgen te zijn en dat heeft iets geforceerds. Iets wat ik herken van mezelf van vroeger. Maar als zij mijn tempel ziet, geeft haar dat vertrouwen en dat besluit ik dan haar ook te geven.

Bei einem Silvesterumtrunk Anfang 2011 lerne ich Lisa kennen. Eine schöne Frau und zehn Jahre jünger als ich. Sie ist Goldschmiedin. Es macht Spaß zusammen Eröffnungen zu besuchen, über Kunst zu sprechen, im Bett zu liegen und miteinander zu schlafen oder zusammen in die Natur zu gehen. Diesbezüglich passen wir gut zusammen. Ich muss mich an ihr Lächeln gewöhnen, denn darin scheint viel unverarbeitetes Leid verborgen zu sein und das hat etwas gezwungenes. Etwas, das ich von mir von früher her kenne. Aber als sie meinen Tempel sieht, gibt ihr das Vertrauen und das beschließe ich ihr auch zu geben.

Lors d’une réception du Nouvel An, début 2011, je rencontre Lisa. Une belle femme, de dix ans de moins que moi. Elle est orfèvre. C’est agréable d’aller ensemble à des vernissages et de parler d’art, de s’allonger au lit et de faire l’amour, ou de se promener ensemble dans la nature. A ce niveau, nous nous entendons bien. Je dois m’habituer à son sourire, parce qu’il semble y avoir beaucoup de souffrance non résolue qui s’y cache, ce qui en fait un sourire un peu forcé. C’est quelque chose que je reconnais de moi-même, de mon passé. Mais lorsqu’elle voit mon temple, cela lui donne cette confiance et c’est alors ce que je décide de lui donner.