On the second to last day I tell her that I have really come to Istanbul Für Anna. We decide to go on a boat trip to one of the Princes’ Islands. It is a magical, romantic trip, as if we are living in a different reality. We wander around the island and find an abandoned villa. When we sneak in, the house turns out to be empty, except for two corner sofas. We decide to let the last boat leave without us, buy wine and candles and swim in the moonlight between the jellyfish, that uniquely don’t sting. At night we go to the villa and put the corner sofas together. In the morning we wake up, smoke a cigarette on the porch and walk down twenty meters to the sea for a swim. For a moment there is a feeling of complete harmony and we are totally absorbed in each other and our adventure. It feels like we are dancing in a fairytale palace and the rest of the world no longer exists. Then we go back to Istanbul, Anna continues her trip to Bulgaria and I go home.

Op de één na laatste dag zeg ik dat ik toch echt wel Für Anna naar Istanbul ben gekomen. Daarop besluiten we om samen een boottochtje naar een van de Prinseneilanden te maken. Het wordt een magische, romantisch trip, alsof we in een andere werkelijkheid leven. We zwerven over het eiland en vinden een onbewoonde villa. Als we naar binnen sluipen, is het huis leeg maar staan er nog wel twee hoeksofa’s. We besluiten de laatste boot te laten vertrekken, kopen wijn en kaarsen en zwemmen ’s avonds in het licht van de maan nog tussen de kwallen, die ons op onnavolgbare wijze niet steken. ’s Nachts sluipen we opnieuw het huis binnen en schuiven de hoeksofa’s tegen elkaar aan. Als we in de ochtend wakker worden in onze villa, roken we op de veranda een sigaret en lopen dan 20 meter naar beneden om te zwemmen in de zee. Even is er die volstrekte harmonie en gaan we volledig op in elkaar en ons avontuur. Het is alsof we dansen in een sprookjespaleis en de rest van de wereld niet meer bestaat. Daarna gaan we terug naar Istanbul, Anna door naar Bulgarije en ik naar huis.

Am vorletzten Tag sage ich, dass ich doch wirklich Für Anna nach Istanbul gekommen bin. Daraufhin beschließen wir, zusammen eine Bootstour zu einen der Prinzeninseln zu machen. Es wird ein magischer, romantischer Ausflug, als ob wir in einer anderen Wirklichkeit leben. Wir streunen über die Insel und finden eine unbewohnte Villa. Als wir hineinschleichen, ist es leer, aber es sind wohl noch zwei Ecksofas vorhanden. Wir entschließen uns, das letzte Boot davonziehen zu lassen, kaufen Wein und Kerzen und schwimmen abends noch im Mondlicht zwischen Quallen, die uns auf wundersame Weise nicht stechen. Nachts schleichen wir erneut in das Haus und schieben die Ecksofas aneinander. Als wir morgens in unserer Villa erwachen, rauchen wir auf der Veranda eine Zigarette und laufen dann 20 Meter nach unten, um im Meer zu schwimmen. Einen kurzen Augenblick lang herrscht völlige Harmonie und verlieren wir uns völlig einander und in unserem Abendteuer. Es ist, als würden wir in einem Märchenschloss tanzen und der Rest der Erde würde nicht mehr existieren. Danach gehen wir zurück nach Istanbul, Anna weiter nach Bulgarien und ich nach Hause.

L’avant-dernier jour, je lui dis quand même qu’à la base, j’étais venu à Istanbul Für Anna. Alors nous décidons de faire un voyage en bateau ensemble vers une des Iles des Princes. Ce sera un voyage magique et romantique, comme si nous vivions dans un autre monde. Nous nous promenons sur l’île et trouvons une villa inhabitée. Quand on se faufile à l’intérieur, la maison est vide mais il y a encore deux canapés d’angle. Nous décidons de laisser partir le dernier bateau, achetons du vin et des bougies et le soir, nous nageons au clair de lune parmi les méduses, qui, bizarrement, ne nous piquent pas. La nuit, nous nous faufilons à nouveau dans la maison et poussons les canapés l’un contre l’autre. Lorsque nous nous réveillons dans notre villa le matin, nous fumons une cigarette sur la véranda et nous descendons ensuite de 20 mètres pour aller nager dans la mer. Pendant un moment, il y a cette harmonie complète et nous sommes totalement absorbés l’un par l’autre et par notre aventure. C’est comme si nous dansions dans un palais de conte de fées et que le reste du monde n’existait plus. Puis nous retournons à Istanbul, Anna part pour la Bulgarie et moi, je rentre à la maison.