Our lives roll back and forth, between joy and misery. When harmonious, we are happy together, and then something touches the old pain again. Occasionally Lena manages to embrace it and let it pass, but often she is convinced that she is treated as inferior and then it gets explosive. Later she regrets it. I admire that she doesn’t run away from it, but keeps searching. This way she has her own quest.

Ons leven golft heen en weer tussen vreugde en ellendigheid. Zijn we in harmonie, dan zijn we gelukkig met elkaar totdat er weer iets raakt aan oude pijn. Een enkele keer lukt het Lena om die gewoon te voelen en weer voorbij te laten gaan, maar vaak is ze er van overtuigd dat ze behandeld wordt alsof ze er niet toe doet en barst de bom. Later heeft ze daar dan weer spijt van. Mooi vind ik wel dat ze er niet voor wegloopt, maar blijft zoeken. Zo heeft zij haar eigen Quest.

Unser Leben flattert hin und her zwischen Freude und Elend. Wenn wir in Harmonie sind, dann sind wir glücklich mit einander, bis etwas wieder den alten Schmerz trifft. Ein einziges Mal gelingt es Lena, diesen einfach zu fühlen und wieder vorbeiziehen zu lassen, aber oft ist sie davon überzeugt, dass sie minderwertig behandelt wird und lässt die Bombe platzen. Später bereut sie das dann wieder. Schön finde ich wohl, dass sie nicht davor wegläuft, aber am Suchen bleibt. So hat sie ihre eigene Quest.

Nos vies oscillent entre joie et tristesse. Quand nous sommes en symbiose, nous sommes heureux l’un avec l’autre jusqu’à ce que quelque chose touche de nouveau à cette ancienne souffrance. Parfois, Lena arrive à la percevoir et à la laisser passer, mais souvent elle est convaincue qu’on la traite comme si elle n’avait pas d’importance et la bombe éclate. Ce que, plus tard, elle regrette. J’aime le fait qu’elle ne s’enfuit pas, mais qu’elle continue à chercher. Elle a donc sa propre quête.