In September doe ik mee aan de groepsexpositie in Billytown. Als ik uitleg geef over mijn werk, bekruipt mij steeds meer het gevoel dat mensen het idee kunnen hebben dat ik mijn wijsheid verwerf over de rug van de vrouwen in mijn leven en dat ik een gemakkelijk bestaan leidt. Dat is toch maar uiterlijke schijn. In de Mirror Dimension laat ik me leiden door mijn onderbewuste. Het is een kracht die mij richting geeft, maar verandert deze kolos zijn koers dan heb ik te volgen. Soms geeft dat gouden bloemen op mijn pad maar vaak genoeg ook zijn ze van een andere kleur. Het is best een last om te dragen en steeds maar het vertrouwen te behouden dat dit project mij ergens gaat brengen. Af en toe denk ik; kon ik dit project maar aan iemand anders overdoen.