Eigenlijk zou ik samen met Lena gaan wandelen in het hooggebergte in Zwitserland, maar mijn moeder is opgenomen in het ziekenhuis, dus ik wil niet weg. Lena is teleurgesteld en ondanks dat ze het wel begrijpt, heeft ze het gevoel dat ze wat te kort komt. Maar dit is een vorm van overmacht. Ik help haar op weg om dan maar alleen te gaan wandelen. In gedachten ben ik bij haar.

‘Wij zullen opstijgen met vleugels als arenden,’ zo sterk, zo hoog, zo hemels gebonden. In de kracht van goddelijke genade, opstijgend boven de wereldse kwesties, en zelfs een plaats van geloof en vertrouwen binnengaand. Wij zullen voorwaarts dringen, richting de hemel. Wij zullen wandelen, wij zullen rennen, de weg die Liefde gebiedt, vrolijk en met enthousiasme (wij zullen niet moe worden). Met hernieuwde volharding (wij zullen niet verzwakken); en op het juiste moment zullen wij oogsten. Wees ijverig in uw wachten en wanhoop niet aan tijdige, effectieve verlichting. Liefde troost degenen die erop wachten. (Isaiah 40:31)