Als de directeur van het Kunstmuseum Den Haag op bezoek is in mijn atelier en ik haar over mijn werk vertel, realiseer ik me nog meer dan eerst hoe mijn werk voortkomt uit het feminisme. Het is nog niet zo heel lang geleden dat het standaard was dat stellen gekoppeld werden door hun ouders. En het is nog recenter dat ze, ongeacht hoe slecht hun verbinding was, toch bij elkaar bleven. Zeker in de westerse wereld maar ook elders is dit aan het veranderen. Vrouwen en mannen kiezen zelf hun partner en beëindigen de relatie eerder als het niet bevalt. Vooral vrouwen hebben in dit proces meer zeggenschap gekregen. Dat neemt niet weg dat het voor beide seksen tal van nieuwe problemen met zich meebrengt. Hoe vind je een partner, hoe ga je om met de onzekerheid én welke eisen stel je zelf aan het contact en aan de ander. Mannen zijn in dit proces lang de afwachtende partij geweest, maar juist met de voortschrijdende feminisering (en de tegenreacties daarop) is het extra interessant om vanuit heteroseksueel mannelijk perspectief te zoeken naar nieuwe manieren om invulling te geven aan de rol als partner in een liefdesrelatie. Ik hoop dat mijn werk staat als een Column of Love waar nieuwe generaties geliefden zich aan kunnen laven.