Op een opening ontmoet ik een meisje waar ik een leuk gesprek mee heb. Ze is bezig met het ontwerpen van een boek. Bij het weggaan, lacht ze vriendelijk naar mij. Oei, dat voelt lang geleden dat ik gewoon een warme vriendelijke glimlach kreeg. Ik aarzel of die poort door zal gaan en haar zal benaderen voor een vervolg, misschien kunnen we samen wat spelen. Ik besluit dat een koffie geen kwaad kan, maar verder gaan lijkt me een mijnenveld waar ik me nu niet aan wil wagen. De koffie slaat The Book Girl trouwens af.
Af en toe nodig ik wel eens iemand uit in mijn atelier. En als ik dan open vertel waar mijn werk over gaat, hoe lang ik er al mee bezig ben en wat het tot nu toe heeft opgeleverd, dan voel ik me soms wel een Clown. Een hofnar in zijn eigen sprookjeskasteel met zijn eigen sprookjeswereld die zijn veel te persoonlijke ervaringen openbaart.